KARANLIKTAN AYDINLIĞA

Hayat durdumu ne?Saatler hiç ilerlemiyor.Çocukluğumun o bembeyaz sayfaları yerini kapkara bulutlara bıraktı.Ne tarafa baksam çıkmaz sokak.Bir odanın içinde hapsolmuş gibiyim.Çıkabileceğim bir kapısı bile yok.Tekmeliyorum duvarları,tırnaklarımla kazıyorum zemini ama olmuyor olmuyor...
                                                           Çıkamıyorum.
Bu bir geçiş dönemidir diye dua ediyorum sadece.Şimdi uyumalı ve gözlerimi açtığımda pembeyi,maviyi,yeşili,beyazı görebilmeliyim siyahın yerine...
                                                         Göremiyorum...
Bu geceler bitmeyecekmi,güneş bir daha gökyüzüne gülmeyecekmi.Alıyorum boyalarımı elime geceye çizgi çekip gökkuşaığını boyamak istiyorum ki güneş aradan başını çıkartıp yüzünü gösterebilsin.Boyuyorum,karalıyorum,çiziyorum ama silinmiyor gece,gelmiyor güneş...
                                                         Üzülüyorum....
Peki yapacak ne kaldı şimdi.Kış güneşi bile olsa razıyım.Tek derdim karanlıklardan çıkıp aydınlığa koşmak.Bağırıyorum,çığlıklar atıyorum,ağlıyorum,haykırıyorum.
                                                         Ulaşamıyorum....
                Tek çarem kaldı beklemek.Beklemek istiyorum elimden geldiğince,sabredebildiğimce.
                                                         Dayanamıyorum...